Enkele weken geleden besloot ik een test te doen: the Global Lightning Experiment. Mijn doel was om naar ieder land in de wereld $1 aan bitcoin te sturen via het lightning netwerk, een secundaire betaallaag bovenop bitcoin. De test ging viral op Twitter, en binnen no-time stuurde ik geld naar zo’n 100 landen. De hype is inmiddels weer gaan liggen, en dus is het tijd voor een artikel over mijn bevindingen.

Door: Arnold Hubach

Eerst nog even wat meer details over het idee zélf: als digital nomad, bitcoiner en aanjager van de adoptie van bitcoin als betaalmiddel, dacht ik dat het wel eens leuk zou zijn om een wereldrecord te pakken te krijgen. Had er immers al wel eens iemand geld naar ieder land in de wereld gestuurd?

In totaal bestaan er iets minder dan 200 landen, waarbij je direct in politiek vaarwater terechtkomt: moet je Palestina niet meerekenen, en Taiwan wel? Hoe zit het met Aruba? Enfin: het doel was niet om deze “fiat-structuren” op te lossen, maar vooral om te laten zien dat landsgrenzen voor bitcoin compleet irrelevant zijn.

Ik wilde zowel sats versturen, alsmede ontvangen, en dus stuurde ik de volgende tweet uit.

Binnen één dag ontving ik invoices en Lightning Adressen uit maar liefst 75 landen. Van Haïti tot de Dominicaanse Republiek, van Costa Rica tot Vietnam en van Liechtenstein tot Zambia. Je kunt alle betalingen in deze spreadsheet terugvinden, inclusief proof of payment.

Invoice is het Engelse woord voor factuur. In de wereld van Lightning is het gangbaar om gewoon de Engelse termen te gebruiken.

Aan het einde van dag 2, kwamen er nog eens acht landen bij: Oekraïne. Afghanistan, Litouwen, Iran, Namibië, Honduras, Zuid-Korea en Ecuador. Enkele dagen later was Kosovo als numero 91 het laatste land dat ik aan de ranglijst toevoegde.

Wat is mij opgevallen tijdens dit experiment?

1. Lightning-only

Ten eerste dat 100% van de betalingen met het lightning netwerk zijn gedaan. $1-betalingen zijn niet handig met de huidige on-chain transactiekosten. Met lightning kan dit wél. Het blijft mooi om te zien hoe wijdverspreid het lightning netwerk (al) is.

De $91 die ik verstuurde naar 91 individuen kostte mij nauwelijks transactiekosten. Ik verstuurde nagenoeg alle betalingen vanaf de Phoenix wallet, die een vaste fee rekent van 0,4% per betaling. Je kunt dus stellen dat ik zo’n 36 dollarcent kwijt was om geld te sturen naar 91 landen. Niet slecht!

Ik stuurde nagenoeg alle betalingen van deze self-custodial wallet – waarbij alleen ikzelf, en niemand anders, de toegang tot het digitale geld had.

2. Custodial wallets

Omdat ik van alle ontvangende partijen ofwel een Lightning Adres kreeg, ofwel een screenshot van een wallet, kon ik identificeren welke wallets men gebruikte. Wat blijkt? De 91 betalingen zijn gestuurd naar 19 verschillende wallets. Ik zal ze hieronder even kort noteren:

Blink, Wallet of Satoshi, Alby. Breez. Bitcoin Jungle, Strike, Neutronpay, Zebedee, Primal, Liftpay, Vipsats. Speed. Cashwyre, Muun, Exodus, Coincorner en Phoenix. En uiteraard ook een aantal eigen nodes en onbekende wallets die ik niet kon identificeren.

Wat opvalt: maar 10% van de wallets zijn self-custodial wallets, terwijl 84% van alle transacties gegarandeerd naar een custodial wallet is gestuurd.

De UX/UI van lightning apps waarbij je het beheer over het geld afgeeft, is dermate groot dat veel mensen toch kiezen voor een bitcoinbank met lightningrails. Dit “probleem” komt terug in punt 3:

3. Problemen: offline betalingen

Terwijl ik zo’n 100 lightningtransacties deed, liep ik een aantal keren tegen (dezelfde) problemen aan. En deze problemen gebeurden nagenoeg altijd aan de kant van self-custodial wallets. Omdat ik via Twitter, dag en nacht, een stroom aan invoices ontving, kon ik de betalingen niet altijd bijbenen. Daardoor gebeurde het dat ik wel eens een aantal uur poogde om de invoice te betalen.

Het probleem was echter dat de gebruikers van Phoenix en Breez offline waren op het moment dat ik het geld wilde sturen, waardoor ze de betaling niet konden ontvangen.

Het zijn bekende problemen waar de walletmakers ook mee bezig zijn. Toch laat het experiment mooi zien hoe je tegen technische limieten kunt lopen met dit soort asynchrone betalingen.

4. Problemen: invoice verloopt

Wat ook een aantal keren gebeurde, was dat ik na enkele uren slapen mijn Twitterfeed bijwerkte met achterstallige betalingen/landen. Daarbij kwam het een aantal keren voor dat de gedeelde invoice al was verlopen.

Een invoice heeft namelijk een expiration time (verlooptijd), die soms op 1 uur en soms op 24 uur staat, afhankelijk van de wallet. Daardoor kon ik dus alsnog de betaling niet succesvol voltooien, zoals in onderstaand screenshot met een betaling naar Zimbabwe.

Iedereen met een custodial wallet die een Lightning Adres met mij deelde, had dit probleem niet.

Het is technisch wel mogelijk om je eigen Lightning Adres te gebruiken in combinatie met je eigen node en server, of met tussenoplossingen voor self-custody wallets (zoals de Zeus en Blixt wallet) een self-custodial Lightning Adres te krijgen, maar doorgaans geldt: self-custodial wallets hebben nog geen optie om een statisch betaaladres te genereren of faciliteren.

Het is dus duidelijk een voordeel om voor een wallet met een Lightning Adres te kiezen, dat blijkt ook uit dit experiment weer. Je hebt dan sowieso niet het probleem dat invoices verlopen.

5. Wallet centralisatie

Verder is ook goed te zien hoe deze twee problemen zorgen voor een centralisatie van de gebruikte wallets. Maar liefst 55 van de 91 betalingen gingen naar Wallet of Satoshi (35) of Blink (20), wat neerkomt op 60%.

Meer diversiteit in het lightning-landschap zou het ecosysteem ten goede komen. Uiteraard blijft dit een steekproef onder slechts een kleine groep bitcoiners, maar toch is het opvallend.

Een soortgelijke conclusie kwam ook al uit een analyse van Zaps op Nostr, waar BenTheCarman alle Lightning Adressen van bitcoindonaties analyseerde. Details hierover vind je op de website Zapalytics.

Conclusie

Tot slot is de afdronk wel zeker positief. Als je mij van tevoren had gezegd dat ik in een tijdsbestek van 48 uur $1 aan waarde kon versturen naar plekken zoals Isle of Man, Laos, Myanmar, Zambia, Mozambique, Trinidad en Tobago of Eswatini, dan had ik je mogelijk niet geloofd.

Dit soort microbetalingen naar IEDEREEN (!) in de wereld zijn praktisch niet mogelijk met fiatgeld en ouderwetse fiatbetaalopties.

Internationale betalingen via een bank duren doorgaans minstens 24 uur en de transactiekosten voor de ontvanger (!) lopen al snel op tot boven de 3 tot 4%. Dit experiment liet zien hoe je binnen 1 seconde en voor 0,4% aan transactiekosten geld kunt sturen naar nagenoeg elk land in de wereld.

Ja, ook naar Cuba en Iran – landen die onderhevig zijn (geweest) aan sancties, landen die geen toegang hebben tot Wise, Stripe, Apple Pay of soortgelijke betaalopties. Bitcoin is open, behandelt iedereen gelijk en het stelt mensen in staat om via een neutraal protocol waarde naar elkaar te sturen.

Binnen 72 uur kon ik 45% van alle landen in de wereld afstrepen, ontving ik ook nog eens meer dan vijftig keer de $1 teruggestuurd naar m’n lightning adres ([email protected]). Het experiment was voor een enkele bitcoiner ook de reden om voor de allereerste keer ooit een lightningbetaling te proberen.

Tegelijk blijft ook duidelijk: we zijn met z’n allen nog aan het pionieren, en alles is nog lang niet perfect.

Maar lightning?
Dat werkt!