In de Filipijnen is een bitcoinproject gestart. In nog geen jaar tijd accepteren er op het eiland Boracay meer dan 250 winkeliers bitcoinbetalingen via het lightningnetwerk. Dit allemaal door toedoen van het bedrijf Pouch. We gaan in gesprek met oprichter Ethan Rose en manager Bill. Want hoe is het zover gekomen?

Pouch

CEO Ethan trapt het interview af:

“Ik kreeg inspiratie van Strike en Coins.ph hier in de Filipijnen. Ik heb Coins.ph veel gebruikt voor remittances om zo de beste conversies te krijgen want Western Union is duur. Toen het Amerikaanse Strike vorig jaar is gelanceerd, had ik voor de eerste keer de ‘klik’ voor het lightning netwerk.”

Zo komt Rose tot het idee om Strike na te bouwen voor de Filipijnen:

“Bitcoin is perfect voor internationale overboekingen en QR-codes zijn al heel gangbaar hier.”

Het remittances-argument komt niet zomaar uit de lucht vallen, zo blijkt.

In de Filipijnen zijn deze internationale betalingen een enorm deel van de economie. Naar verluidt gaat het om $31 miljard per jaar en 10% van het bruto binnenlands product (bbp).

De top 4 van de wereld wat betreft internationale overboekingen zijn India, China, Mexico en inderdaad de Filipijnen. Veel van dit geld blijft aan de strijkstok van grote financiële bedrijven hangen. Ethan bedacht een oplossing voor dit probleem:

“Augustus 2021 begon ik een lightningwallet te maken naast mijn werk als software engineer. Mijn vrouw (uit de Filipijnen) en ik zijn zeven jaar geleden getrouwd en we gaan vaak terug naar dit land. We sturen er ook vaak geld heen en dus is dit ook een persoonlijk probleem.”

Voor Ethan was het heel praktisch:

“Bitcoin is nuttig. Het is ook het meest vrije en eerlijke geld van de wereld. Filosofisch geloof ik ook in de kracht van bitcoin. Maar voor mensen hier zijn goedkope betalingen het belangrijkst.”

Lees verder hoe Pouch de eerste stappen zet op het eiland en is uitgegroeid tot een gewaardeerde oplossing om met bitcoin te betalen én geld te ontvangen uit het buitenland.

Acht maanden geleden kwam Bill in beeld. Via Reddit kwam hij in contact met Pouch.ph. Hij woonde al in de Filipijnen (en werkte eerder al aan een circulaire economie in Zambales) en ging naar Boracay voor een pilot. Bijna een jaar later woont hij er nog steeds en is er een mooi project gestart.

“Ik sprak Ethan en we besloten om te kijken of we in Boracay iets konden betekenen. Ik begon met één bedrijf per dag, en al snel had ik door dat het mogelijk was. De test-trip stopte en het is een vind-een-appartement-trip geworden toen ik Pouch leerde kennen. Een match made in heaven.”

Hoe werkt het?

Ethan maakt dus de wallet en Bill brengt het aan de man op Boracay. En zo is Bitcoin Island gaan rollen!

Met de Pouch wallet kunnen Filipijnen (na het doorlopen van de KYC-procedure) bitcoin ontvangen vanuit de hele wereld. Het wordt vervolgens direct omgezet naar Filipijnse peso. Pouch heeft een bankrekening gekoppeld aan haar systeem en houdt intern de database bij. Vervolgens kunnen mensen hun tegoeden via de regionale bank of via de lokaal betaaloptie Gcash verder versturen.

Ethan werkte aan de dienst voor remittances en Boracay was een goede match.

“Het is een enorm populaire hotspot voor toeristen. Er zijn meer toeristen dan lokalen. Dat is de beste plek om internationale betalingen te faciliteren en ondernemers staan er voor open om geld van buitenlanders te accepteren. Het is ook de plek met de meeste zichtbaarheid. Zo hebben Bill en ik geprobeerd om van Boracay het Bitcoin Island te maken.”

Regelgeving

Echter is er ook een probleem.. De bitcoin van winkeliers wordt automatisch omgezet naar peso. Voordeel is dat ze geen volatiliteit hoeven te genieten, maar een nadeel is dat ze bitcoin niet als een valuta zien.

Dit is geen bewuste keuze van Ethan, maar het heeft te maken met de regulering.

De Virtual Asset Service Provider-licentie in de Filipijnen is stopgezet voor alle instellingen. De centrale bank van het land heeft een pauze ingelast van drie jaar en trekt zelfs licenties aan de zogenoemde VASP’s in.

“Ze zijn agressief tegenover cryptobedrijven. Daarom hebben we de custodydienst gestopt en promoten we onszelf als betaalbedrijf. Dat is een andere licentie, namelijk de Operator of Payments (OPS) licentie. Daarom hebben we peso’s in de app, waarvan de banken het beheer doen. Pouch faciliteert alleen inkomende betalingen.”

Pouch faciliteert dus in wezen de acceptatie van bitcoin via lightning en de (automatische) conversie van deze bitcoin naar peso’s. Dit is een manier van werken die de centrale bank wel accepteert.

“We hebben de bitcoinbalans uitgezet, omdat we door het moratorium op de VASP-licenties die sowieso niet kunnen krijgen.”

Inmiddels heeft Pouch groeigeld opgehaald. De eerste stappen zijn door Ethan gebouwd en gefinancierd. Later kwam er geld binnen via Max Webster van investeringsmaatschappij Hivemind VC en een paar kleinere investeerders. Nu werken Bill (en vrouw YanYan) aan de adoptie bij winkeliers, er zijn twee supportmedewerkers en een handjevol (business) developers.

Adoptie, maar hoe?

Dit was de context en het begin van Pouch. Maar nu is de stap om op te schalen en problemen op te lossen. En die zijn er, zoals je al in mijn documentaire zag.

60% van de volwassenen in de Filipijnen heeft geen bankrekening. En dat levert problemen op, bijvoorbeeld als je je elektriciteitsrekening wil betalen. Eén oplossing is een sari-sari. Dit zijn kleine winkeltjes in het portiek van normale huizen. Zij kunnen betalingen doen namens dorpsgenoten.

Als iemand 1.000 peso moet betalen (en de rekening naar de sari-sari brengt), dan geven ze 1.050 peso aan contant geld. De sari-sari betaalt deze rekening dan voor hen. Deze mensen met een bankrekening en liquiditeit doen dit voor 5% extra kosten.

Pouch probeert ook mogelijk te maken. Iedereen kan een Pouch wallet krijgen en (klaarblijkelijk) niet iedereen een bankrekening. Hetzelfde probleem geldt voor het opwaarderen van beltegoeden. Dat gaat op dezelfde manier bij sari-sari’s met een burnertelefoon, aparte simkaarten, contant geld en een fysiek bezoekje aan de winkel. Zonder bankrekening kán het niet digitaal. Ook springt Pouch in dit gat.

“Wij hebben hier de killer-app voor.”

Momenteel komen de sari-sari’s zeer regelmatig naar het kantoor van Pouch toe voor meer peso-balans in de app; omdat er zoveel gebruik gemaakt wordt van de dienst.

“Ze willen dan Pouch-geld hebben. En dan gaan ze daarmee naar winkeliers. Ze verkopen 100 peso aan telefooncredits en vragen dan 105 peso. Daarom komen ze naar ons kantoor met contant geld om Pouch-geld te opwaarderen.”

Pouch is nu in contact met nutsbedrijven waardoor de lokale bevolking water, elektriciteit en internet kan betalen vanaf de wallet. Deze sari-sari krijgen er dan ook grote stickers voor. Zo moet ook het circulair gebruik van de app op gang komen: wel allemaal op de interne database.

E-trike-succes

Een soortgelijke manier om de bitcoinadoptie te versnellen is met het vervoer.

“Wat we deden was om e-trike chauffeurs over te halen om vrienden bitcoin te accepteren. Ik zei: ‘als jij je aanmeldt krijg je 200 peso en als je een vriend meeneemt 100 peso per vriend én krijgen zij ook 200 peso’. Diezelfde dag stond er 40 man voor ons kantoor.”

Bill had geluk. Hij liep tegen de juiste man aan die vijf vrienden op sleeptouw nam, en ging het als een lopend vuurtje het eiland over. Van 12 tot 18u ‘s avonds liep het storm bij Lake Town.

Iedere e-trike driver krijgt een geprinte QR-code én hulp met het downloaden van de Pouch-app. Zo kun je eenvoudig met bitcoin betalen. Een klein probleempje: je kunt de trikes niet terugvinden op BTCMap.org omdat ze overal rondrijden. Je moet gokken dat je er een tegen het lijf loopt.

Terug naar het begin

We gaan weer even terug naar het begin, naar 8 maanden geleden. De strategie van Bill was simpel:

“Ik had een kamer in het hotel en praatte met iedereen die wilde luisteren. Het duurde twee of drie maanden om de eerste 30 winkeliers te overtuigen. Zo kregen we meer en meer social proof en met het kantoor was de zichtbaarheid beter.”

Op het moment dat de grotere bars (zoals Kasbar) van het eiland overstag gaan, beginnen steeds meer mensen het te vertrouwen. Tel daar al de tientallen stickers bij op en alles ging voor de wind. Bill tuigt vervolgens een netwerk op om de adoptie te versnellen

15 locals melden zich via Facebook om te helpen. Er komt echter maar een zestal opdagen en na de training gaan ze op pad. Aan het eind van de week is er maar één over die geïnteresseerd is in het werk.

Met een viertal locals is uiteindelijk de magische grens van 100 winkeliers doorbroken. De tractie is op Twitter begonnen, iemand meldde zich als vrijwilliger aan om de adoptie te vergroten en toen is het hard gegaan. Stackchainers doneren een groot bedrag en zo zijn er ook commissies uit te delen. Met dit geld zijn souvenirwinkeltjes, haar-vlecht-standjes en sari-sari’s overgehaald. Toen is het hard gegaan van 100 naar 200 met een piek op 300 bitcoin-accepterende winkels.

Groei en volumes

Momenteel doet Bill veel verificatie-runs om te checken of de winkeliers daadwerkelijk bitcoin accepteren en er mee overweg kunnen. In de laatste maanden is het aantal daarom teruggezakt van 300 naar 250, wat nog steeds meer dan genoeg is om op bitcoin te overleven (wat ik uit eigen ervaring deel, zoals je vorige week kon lezen in deel 1 en de documentaire).

“We proberen bij élke winkel bitcoin uit te geven en kijken wie er meer training nodig heeft.”

Intussen wordt de app veel in gebruik genomen. Ethan vult aan dat er $100.000 aan bitcoin is binnengekomen in het systeem.

“Het blijft elke maand groeien. Acht maanden geleden was het $0,00. Het wordt veel gebruikt voor remittances, ook buiten Boracay. Het heeft meerdere use cases.”

Het verdienmodel van Pouch zit hem in de currency-conversion-rates en de remittances, terwijl het bedrijf vooral bekend staat vanwege de circulaire economie.

“Bitcoin Island is voor de internationale zichtbaarheid.”

Intussen heeft Pouch ook een API-systeem gelanceerd waarmee andere apps eenvoudig geld kunnen sturen zónder het kopiëren en plakken van invoices. Zo kan iemand vanuit het Verenigd Koninkrijk via CoinCoiner direct geld naar Pouch sturen. Daarmee komt het geld in het Filipijnse banksysteem, via lightning. Zo bouwde Strike onlangs ook de Pouch-API in hun wallet.

Met een remittance-economie van $31 miljard per jaar komt dat neer op $100 miljoen per dag, zo berekent Bill even snel.

“En met 7% aan transactiekosten wordt er $7 miljoen aan waarde ‘verbrandt’ die in handen zouden moeten blijven van de hardwerkende Filipijnse families.”

Áls hier volledig gebruik gaat worden van de lightning payment rails, dan zou dit het bruto binnenlands product met 1% kunnen doen stijgen, zo vervolgt Bill de berekening.

“De technologie is klaar. De kennis en het gebruiksgemak is er nog niet.”

De grote stap die nu nog is te zetten, is dat de circulaire economie ook op gang komt, waarbij winkeliers ook weer met Pouch gaan betalen (in plaats dat ze de balans in contant geld opnemen). Maar er is een ‘leuker’ probleem, zo vertelt Ethan:

“We hebben veel meer winkeliers die accepteren dan mensen die ermee betalen. We moeten de strategie veranderen om meer mensen te vinden die bitcoin willen uitgeven. Want anders raken we de winkeliers weer kwijt.”

Dit is ook de reden dat het aantal bitcoinwinkeliers rond de 250 blijft hangen (en niet wordt opgekrikt naar 500 winkeliers) en de reden dat Pouch zich ook wil richten op toerisme, met onder andere een Bitcoin Retreat in maart.

“Iedereen kan meedoen aan de revolutie door mojito’s te drinken in het witte zand.”

Pinautomaten

Er is opvallend genoeg nog geen bitcoin ATM op het eiland. Maar dat is niet per se een probleem, zo vertelt Ethan:

“ATM’s zijn enorm duur, maar er zijn dus wel veel sari-sari’s op het eiland. Eigenlijk proberen we daarmee een decentraal peer-to-peer conversiesysteem van wisselkantoren op te bouwen. En ze hebben ook geen overheadkosten en voor de adoptie is het beter omdat er sowieso al interactie met een persoon is.”

Pouch is alleen in Boracay bekend voor ‘digitale betalingen’, terwijl het voor de rest van de Filipijnen vooral handig is voor remittances. Dat maakt de roep om ATM’s ook stukken kleiner.

Daarbij maakt Bill een goed punt:

“Voor remittances is niet echt een netwerkeffect nodig. Als het voor jou in de Filipijnen werkt en voor jouw familie in de Verenigde Staten, dan werkt het. Je bent niet afhankelijk van andere mensen en hebt slechts twee nodes. Dat is met de winkeliers wel het geval met veel meer knooppunten in het netwerk.”

Bitcoin is een disruptieve technologie en bitcoinbedrijven worden actief tegengewerkt door de centrale bank. Ethan reageert:

“We geloven dat bitcoin goed is voor het land. We proberen niet centrale banken te vernietigen omdat we ze haten, maar eigenlijk vooral omdat het systeem gedateerd is. Er is iets nieuwer, eerlijker en efficiënter als betaalsysteem en monetair systeem. Overheden moeten gebruik maken van betere oplossingen vóór de mensen in hun land.”

Stiekem droomt Pouch op eenzelfde scenario als Strike in El Salvador:

“We focussen op eerst de community. Overheden hebben beleid dat lang duurt om te veranderen, terwijl bedrijven en winkeliers sneller veranderen. Er gaan wel langzaam deuren open om in gesprek te gaan met de juiste mensen. Bitcoin verkoopt zichzelf.”

Toch blijft de oproep staan: kom je vakantie vieren in Boracay, geef je bitcoin uit en geniet van een heerlijke tijd op een prachtig eiland.

Volgende week kun je meer lezen, als ik in gesprek ga met de lokale bevolking en winkeliers over bitcoin. En de week daarna zul je een Guide to Boracay kunnen lezen, voor als je benieuwd bent hoe je op bitcoin-alleen kunt overleven, net zoals Bill dat doet.